Hildegard Freudenberg
Hildegard Freudenberg

Kirmes-Sonndachs-Parad

 

Sankt Martinus im Sonnesching,

beschötzt besongisch he d´r King.

Zapfenstreisch es ahnjesäht,

am Ehrenmal hält d´r Präsident en Red,

die Schötze un Könning ant Hezz nu jeht.

Donoh wödd jesonge dat Deutschland Leed.

All die Schötze stramm nu stond,

bevör se de Maubisstroot wier erop jonnt.

Die Daach donnt och völl Minsche belohne

die wejen err Ärbet net mieh he wohne.

Die ehmol em Johr nom Kaasch wier komme,

von Frönde weede se opjenomme!

Föhle sesch wier ens sauwohl ze Huss,

denn Frönde un Freud is em Kaasch he eh „MUSS“!

Die Hönesse nu err Blome präsenteere,

möt denne se över de Stroot marscheere,

traditionell wödd „Kirmes“ jesonge,

all senge se möt, Alde un Jonge.

Selvs d´r Könning sech jetzt traut,

he sengt dat Leedche möt janz laut.

Nu wödd die Parad vörm Könnich afjenomme,

an demm vörbee all die Zöch nu komme.

Fahne weede stolz jeschwenkt,

möt demm Ahnbleck wödd och d´r Bürjer beschenkt.

Als ischte marscheere nu op die Sappöre,

am Rothuus vörbee, die Vörreiter vöre.

Donoh dat jroote Rejiment,

watt m´r als Jrenadiere kennt.

Un dotösche immer wier Musikkapelle,

et send eh so völl, m´r kann se koom zälle.

Vom Rothuusbalkon ut die Frollütt wenke,

die he eh Jläske Schampus drenke,

in Hööt, wie merr se ut Askot kennt,

litt jede Frau he voll im Trent.

Och süht merr janz völl nette Jonge,

die sesch en denne Zöch enjefonge.

Överdimensional op jeden Fall,

so eh Klassentreffen om Schötzeball.

Et Husarencorps no alder Tradition,

süht m´r am Rothuus vörbee jonn schon.

Jakobusschötze komme stolz,

och dä Nachwuchs ut demm jlische Holz.

 

In donkle Hööt, möt en wisse Feer

präsenteet die Jilde sech he jeer.

Dann de Jäjer em jröne Rock,

dat es och enne jroote Block.

De Schötzelost nu opmarscheet,

am Könnich vörbee de Stroot erop jeht.

Ald wier en nöje Kapell enschwenkt.

die demm Könnich he möt Musik beschenkt.

Nu de Hubertusschötze, die strotze vör Kraft

se send jo och en de Broderschaft,

en schwatte Bochse un jröne Röck

polierde Schohn un schwatte Söck.

Schieveschötze marscheere nu op,

d´r Hoot jelüft, de Stroot erop.

Kooz vörm Eng die Artillerie,

ohne Fanfaren trecke die nie.

Zum Schluss kütt wie immer dat Reiterchor,

och möt Fanfare, es doch klor.

Dat wor nu die Kirmes-Sonndaachs-Parad,

möt Könnisch un Schötze en vollem Ornat!

 

Wenn im Kaasch et Trömmelsche jeht,

kenne mieh bloß hengerm Finster steht!