Hildegard Freudenberg
Hildegard Freudenberg

So kann et desch jonn!

 

84 wor onse Jäjer-Zoch „die Unersättlichen“

bee de jute Laune om Frühschoppen enjelade

be Sonnesching joov et völl ze drenke,

völl ze esse un völl ze schwade.

Bös dohin woren et herrlische Kirmesdaach,

kenne von ons had Ping am Maach.

Die Kääls sesch öm vier Uhr brenge leete,

die mosse, wie se säden, nom Vorelscheete.

Merr Fraue kreschden noch eh Jläske enjeschött,

merr mossen so fröh jo noch net möt.

Kohme jemäschlisch späder op d´r Platz,

do höden esch von wiedem ald dä Satz,

wees du, wä op dä Vorel schüss?

Woher soll esch dat wesse, nu mach op die Schnüss!

Dinne Mann, kohm do die Stemm zeröck,

do bön esch jeloope in dat Zelt janz flöck,

do schüss dä tatsäschlisch möt noch eenem Mann,

esch denk, dat dä dat doch net mache kann!

Dat hät dä doch nie em Läwe jewollt

un wenn dä dä Vorel eronger hollt,

han esch doch jar kee Kleed parat,

merr hand ons doch Dennsdaachs net so fein jemaat.

Mesch wood et janz fleu, esch moss och dran denke

esch kann denne Lütt doch jar net zuwenke!

Nää, deit esch, wade merr iesch ens af,

do floch dä Vorel doch paftisch eraf!

D´r Minne wood bejubelt un hochjehoove,

all diden`sem weje sin Zielkunst lowe.

Lessmann Heini kohm noh mesch eröm,

esch säden för demm, „esch breng em öm“!

Do kann eene sare, wat hä well,

dat wor doch eh janz schön afjekaat Spell,

denn Willi un Karl stunge als Minister parat,

un merr Fraue, merr woren all ohne Staat!

Esch han Minne jar net zu Jeseet bekomme,

dä hät iesch ens de Parad afjenomme.

Jood, dat min Fröndinne bee mesch wore,

die hand jeholld iesch eh paar Klore.

Nohdenke wor nu eeh vörbee,

die Kleer von jester trooke ahn merr dree.

 

Merr woote afheholt, vüre am Zelt

un denne Lütt all vörjestellt.

Die Zeromonie fing och jlisch ahn

un merr, merr wore all em Tran.

Nom Zelt mosse merr noch noh Nada jonn,

bee ons ze Huss dide Birke stonn,

die hadden de Lütt ald för ons jeschmöckt,

un bonkte Röskes erenjedröckt.

Als dat Selver dann so op de Couch bee ons looch,

esch d´r Minne dann doch ens froch,

wat häs du desch dobee jedeit?

Merr send dann ent Bett, ons zwei wor et schleit!!!

 

Fazit:

Esch kann jeder Frau bloß ant Hezz leje un sare

an nem Kleed för Dennsdaachs soll merr net spare.

 

Merr hand en demm Johr so völl nette Lütt kennejeliert,

doch die Sach möt demm Wenke, die han ech net kapiert.